Acteur én scenarist! :-)

Een gelukkige slaapwandelaar… zo kijk ik terug op de vorige versie van mezelf, beseffend dat een volgende versie van mezelf exact hetzelfde zal zeggen over wie ik nu denk te zijn. J  In de momenten waarop ik me ‘wakker’ voel, kan ik er met de glimlach naar kijken en zien dat alles perfect is zoals het nu is. Zo is het altijd geweest. En zo zal het ook altijd zijn. Perfect.

Vanuit een ontoombaar enthousiasme voel ik me gedreven om mensen die zich er klaar voor voelen mee te nemen in een groter kader. Ik nodig uit om van deze blog (en alle volgenden) mee te nemen wat met je resoneert en de rest te negeren. Iedereen  vindt zijn persoonlijke waarheid en zal die vervolgens bevestigd zien.  Zo gaat dat nu éénmaal in een Universum waar de Law of Attraction regeert. J

Ik geloof met hart en ziel dat ‘bewustzijn’ het beste medicijn is dat deze wereld kan gebruiken in de shift naar een compleet nieuw wereldbeeld. En daar wil ik graag mijn steentje toe bijdragen. Want samen kunnen we letterlijk een nieuwe wereld creëren. Elk lampje dat gaat branden, verlicht het pad voor andere zoekers. Ik wil graag mijn lampje laten schijnen via deze blog, voor alle mensen die zich in hetzelfde kleurtje van de regenboog bevinden. J

Het inzicht dat bij mij een eerste grote shift veroorzaakt heeft, was het besef dat ik meer ben dan het personage dat door het leven wandelt met de naam Kristien. Ik ben het bewustzijn achter mijn gedachten. Ik ben het bewustzijn dat deze magische avatar die wij ‘ons lichaam’ noemen bestuurt. Ik ben het bewustzijn dat mijn leven creëert - de schrijver van mijn eigen scenario dus. Ik ben degene die mezelf alle ervaringen schenkt én degene die ze mag ervaren. Scenarist én acteur, in één geheel.  Dat wéten, zorgt voor oneindig potentieel, want vanuit de energie van ‘creator’, hoef je het lijden niet te ervaren zoals dat ervaren wordt vanuit de energie van ‘slachtoffer’.  Vanuit de energie van ‘scenarist’ kan je immers alles omdraaien, op het tempo waarbij de ‘acteur’ zich goed voelt.

Hoe ik de ‘vorige Kristien’ overtuigd  heb dat dit mijn nieuwe waarheid is, is door mijn eigen leven onder het vergrootglas te leggen. Ik begon verbanden te zien tussen mijn gedachten + emoties en mijn ervaringen. Ik begon te begrijpen waarom ik bepaalde zaken bleef aantrekken en ik begon ook te leren hoe ik ze kon omdraaien. Ik kon niet anders dan concluderen dat mijn eigen overtuigingen over alle mogelijke onderwerpen zich in mijn realiteit gemanifesteerd hadden.  Mijn oude versie stond er met open mond naar te kijken. J

Stap twee hield in dat ik de verantwoordelijkheid begon op te nemen voor al mijn levenservaringen. Te laat op een afspraak? Ik had dit gecreëerd. Groene lichten overal waar mijn auto zich bevond? Ik had dit gecreëerd. Te weinig geld op mijn bankrekening? Ik had dit gecreëerd. Nieuwe fantastische cliënten? Ik had dit gecreëerd. Zowel de zaken die ik als ‘positief’ bestempelde als degene die mijn oude versie als ‘negatief’ bestempelde, besloot ik te labelen als mijn creaties. Groot of klein, alles was door mij in het leven geroepen dankzij mijn persoonlijke vibratie. En al begreep ik (als acteur) nog niet altijd waarom ik (als scenarist) dit gecreëerd had, begon ik gaandeweg te begrijpen dat de uitdagingen op mijn pad een richtingaanwijzer vormden die me vertelden waar mijn bewustzijn nog veel groeipotentieel had. J

En stap drie… hield in dat ik mijn eigen overtuigingen begon te onderzoeken. Wat geloofde ik precies allemaal? Welke waarheden hadden zich zo vast gebeiteld in mijn onderbewustzijn dat ik ze zonder nadenken aannam als waarheid? Vanuit welke overtuigingen vertrokken de gedachten die door mijn hoofd suisden?  Waar kwamen ze vandaan en op welke manier hebben ze me gediend tot hiertoe? Aan welke waarheden wilde ik vasthouden en welke wilde ik transformeren?
Tussen de leeftijd van 0 tot 6 jaar hebben onze hersengolven gelijkgestemde vibraties als die van iemand die gehypnotiseerd wordt. Met andere woorden; we geloven alles wat ons verteld wordt zonder het een milliseconde in vraag te stellen. Zelfs vanuit de baarmoeder hebben we vibraties opgepikt vanuit onze leefomgeving.
We zijn eigenlijk al geprogrammeerd nog voor we op de schoolbanken zitten.
Desondanks…geen verwijten aan het adres van onze ouders. Op zielsniveau is dit onze eigen bewuste keuze geweest, maar dat is een heel ander verhaal. J En los daarvan, zijn ook zij het resultaat van een programmering die ze hebben meegekregen van hun ouders en hun leefomgeving.

Vandaag nodig ik iedereen uit om jezelf eens te bekijken vanuit de twee perspectieven en eens te voelen hoe bevrijdend dit is.

Wordt vervolgd! J

Doornroosje wordt wakker. :-)

Op een miezerige zondag fietste ik onlangs door de stad. De regen viel met groot enthousiasme uit de hemel en ik voelde me intens gelukkig. De straten waren bijna leeg… op enkele mensen na. Toen ik een koppel zag dansen onder de regendruppels, vroeg ik me in gedachten af of zij ook beseften dat het leven een magisch speelterrein is waarop wij mogen creëren wat we willen. Bestaat er een spel met meer vrijheid dan dat waarin je zelf alles mag kiezen? J

Als ik drie jaar geleden zou beseft hebben wat ik vandaag de dag allemaal verkondig, zou ik mezelf ongetwijfeld een ticketje in één of andere instelling geboekt hebben. Maar op dit moment… kan ik alleen maar euforisch zijn. Het is heerlijk om te weten dat toeval niet bestaat. Het is bevrijdend om te beseffen dat ik elke milliseconde van mijn leven zelf creëer. Het is zo fantastisch om op diep niveau te voelen dat ik werkelijk alle touwtjes zelf in handen heb. Niemand is verantwoordelijk voor wat er in mijn leefwereld gebeurt. Dit ‘weten’ geeft mijn leven letterlijk en figuurlijk een nieuwe dimensie.

Als kind al voelde ik dat er meer was tussen hemel en aarde dan onze ogen kunnen zien. Ik voelde intrinsiek dat het leven meer inhield dan wat me altijd verteld was. Maar het was een hele weg voor ik zonder enige twijfel kon zeggen dat ik de creator ben van alles wat er zich in mijn leven afspeelt.

De voorbije 3 jaren besteedde ik ongeveer al mijn vrije tijd aan de zoektocht naar mijn waarheid. Elke teacher die me verder kon helpen, is de revue gepasseerd. Elke ‘tool’ die mijn nieuwe waarheid –die ik zo graag wilde geloven- wortel kon geven, werd uitgetest. Elk nieuw inzicht werd gevierd. Geloof en ongeloof wisselden elkaar af, frustratie kwam geregeld om het hoekje kijken en eenzaamheid overmande me af en toe. Mijn angst om compleet voor gek verklaard te worden als ik hierover sprak, hield me lekker veilig in mijn cocon. Het duurde nog een hele poos voor ik besefte dat ik een waaier aan gelijkgestemden zelf moest creëren. En ondertussen is ook dat gelukt.  J

Mijn blog lag een hele poos stil, omdat ik zelf doorheen het proces moest gaan voor ik klaar was om de nieuwe versie van mezelf met anderen te delen. De zaken waarover ik wilde schrijven, geloofde ik nog niet helemaal zelf. Ondertussen ben ik klaar met dat stuk en heb ik een toverdoos vol inzichten en tools verzameld die ik heel graag wil doorgeven.  Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik nog niet al mijn creaties onder controle heb en dat ik ook daar helemaal ok mee ben. Ik bekijk de wereld als de spiegel van mijn binnenkant en transformeer op mijn tempo elke reflectie. Theorie is één ding, praktijk is een andere zaak. J Oefening baart kunst en ik geniet ten volle van de reis. Daarvoor ben ik ten slotte gekomen.

Op de dag dat mijn oude gedachtepatronen helemaal overschreven zijn met mijn nieuwe ‘weten’, zal mijn leven meer dan sprookjesachtig zijn. En in tussentijd…geniet ik met volle teugen van het transformatieproces in de wetenschap dat mijn verblijf hier op aarde alleen maar beter en beter en beter kan worden. J

Wie mee wil groeien, kan hier binnenkort alvast wat extra inspiratie opdoen! J

Een verhaaltje uit het Grote Sprookjesbos

Azuurblauw, zo zag de lucht eruit. De zon stond hoog aan de hemel te pronken en er viel geen wolkje te bespeuren. Alle dieren in het Grote Sprookjesbos waren goed gemutst vandaag. Bijna allemaal…

Mieke Mus zat met gebogen hoofdje aan de rand van de rivier. Een traan gleed over haar vogelwangen en spatte als een kristal uit elkaar op de grond.  Ze ging helemaal op in haar gedachten en merkte niet dat Meneer Adelaar naast haar was komen zitten. Hij staarde glimlachend naar het water dat zich al dansend een weggetje baande doorheen de rivier.

“Volgens mij is er voldoende water in de rivier.” zei meneer Adelaar na een poosje. Mieke Mus keek op en fronste haar vogelkopje. Meneer Adelaar keek haar met vriendelijke ogen aan en zei vervolgens:  “Ik denk niet dat de rivier van jou extra tranen verwacht om haar bedding te vullen.” Mieke Mus zuchtte. “Ik kan het niet helpen, meneer Adelaar, ik voel me verdrietig vandaag. Ik heb ruzie gemaakt met Elly..."                                                                

“Wil je er graag over praten? Ik heb twee oren om naar je te luisteren.” antwoordde meneer Adelaar. Opnieuw zuchtte Mieke Mus. “Het was iets stom. Elly Eekhoorn had een probleem, ik heb haar raad gegeven en dat is verkeerd uitgedraaid. Nu is ze boos op mij, terwijl ik het zo goed bedoelde!” 
"Mmmm…” antwoordde Meneer Adelaar vriendelijk. Het bleef een tijdje stil. 
"Ik kon toch niet weten dat mijn raad verkeerd zou uitdraaien? Dat is toch niet mijn schuld? Elly zou beter wat dankbaar zijn! ” jammerde Mieke Mus. Weer bleef het stil.
Meneer Adelaar tuurde nog steeds naar het water.      

Na enkele minuten opende meneer Adelaar zijn snavel weer:  “Toen ik nog heel klein was,  stond ik op een dag aan de oever van deze rivier, precies daar waar jij nu zit. Ik wilde heel graag aan de overkant geraken, maar ik geloofde dat mijn vleugels nog niet sterk genoeg waren om te vliegen. Ik stond hier net zo beteuterd als jij. Op zeker moment dook er een vis op uit het water. Deze vroeg me waarom ik zo sip was en ik vertelde hem mijn probleem. Hij zei me dat ik gewoon in het water moest springen en naar de overkant moest zwemmen. Hij vertelde me dat zwemmen heel gemakkelijk is en dat ik het gewoon eens moest proberen. Hij deed het immers elke dag. Ik deed wat hij zei en sprong in het water…  Nou, dat ging helemaal fout. Ik proestte het uit en verdronk bijna. Gelukkig kon ik me net op tijd vastgrijpen aan een tak en kon ik mezelf weer op het droge brengen. De vis was reeds lang verdwenen en ik bleef achter met een nat verenpak. Eén ding had ik geleerd; zwemmen was geen optie voor mij! Toen passeerde er langs de overkant een haas. Ook die vroeg me waarom ik zo droevig was. Hij gaf me de raad om een aanloop te nemen en gewoon over de rivier te springen. Hij verzekerde me dat het heel eenvoudig was, hij deed het immers elke dag. Ik aarzelde even, maar hij klonk zo overtuigend. Toen nam ik een grote aanloop. Ik duwde me af aan de kant en sprong. Ik besefte toen nog niet dat adelaars niet gemaakt zijn om grote sprongen te maken. Ik landde bijgevolg in het midden van de rivier.”

“Oh neen..” reageerde Mieke Mus. “En je kon niet zwemmen! Wat gebeurde er toen?”

“Ik zakte stilletjes naar de bodem en dacht dat dit het einde zou zijn. Toen voelde ik plots dat iemand me naar de kant bracht. Die ‘iemand’ was Ralf de Reuzenschildpad. Hij hielp me op het droge en luisterde in stilte naar mijn verhaal. Na afloop vertelde hij me niet wat ik moest doen. Hij gaf me geen oplossing voor mijn probleem, hij stelde me enkel en alleen deze vraag:  'Wat geloof jij dat je kan doen om aan de overkant te geraken?’  “
“En? En? En? Wat gebeurde er toen? “ vroeg Mieke Mus nieuwsgierig.

Meneer Adelaar glimlachte. “Ik ben die dag niet naar de overkant van de rivier gegaan. Ik ben naar huis gewandeld en heb eens diep nagedacht over de vraag. Of beter; over het antwoord. Ik wist dat ik vleugels had gekregen om een bijzondere reden. Ik was alleen nog niet overtuigd dat ze me over de rivier zouden brengen. De dagen nadien ben ik gaan oefenen om mijn vleugels te gebruiken. Elke dag een beetje meer en een beetje verder. Na zeven dagen wist ik zeker dat ik de overkant van de rivier zou kunnen halen.” Meneer Adelaar glimlachte en zweeg.

“En? En? En?”  vroeg Mieke Mus ongeduldig. “Ben je aan de overkant geraakt?”

“Absoluut! Meer dan één keer zelfs! Het was de mooiste dag die ik ooit beleefd had. Niet zozeer omdat ik aan de overkant van de rivier geraakt was, al was dat natuurlijk ook heel bijzonder! Meer dan dat was ik zo blij omdat ik op mezelf vertrouwd had. En dat was het mooiste geschenk dat ik mezelf kon geven.”

“Wauw… dat is mooi, ik ben blij voor jou, meneer Adelaar. Maar dat lost mijn ruzie met Elly nog niet op…”

Meneer Adelaar draaide zijn reusachtig hoofd in de richting van Mieke Mus en legde zijn adelaarsvleugel om haar schoudertjes. “Van zodra je ontdekt dat Elly jou eigenlijk een geschenk gegeven heeft in de vorm van een wijs lesje, zal je niet kunnen wachten om de ruzie bij te leggen. Bovendien heeft Elly van jou ook een geschenk gekregen, maar dat is aan haar om te ontdekken.”

Mieke Mus glimlachte en gaf meneer Adelaar een zoen. “Ik denk dat ik nog iets te doen heb, meneer Adelaar…” zei ze terwijl ze  rechtstond. Meneer Adelaar schonk haar nog een bemoedigende knipoog.

Alle dieren in het Grote Sprookjesbos waren goed gemutst vandaag... tenminste aan het einde van de dag! ;-)

Files trotseren met de glimlach...

Dat ‘geduldig zijn’ één van mijn levenslesjes is, wist ik al van bij mijn geboorte.  In mijn familie wordt sporadisch nog eens hartelijk gelachen met het feit dat ik bijna letterlijk uit de baarmoeder sprong toen ik geboren werd. J

Gaandeweg ben ik heel creatief geworden in het omzeilen van mijn lesje. Ik bedenk de meest ludieke manieren om te ontsnappen aan potentiële ‘wachtmomenten’.  Desondanks mijn ‘geniale sluipwegen’, zijn er echter momenten waarop ook ik niet kan ontkomen aan een testje in geduldig zijn. En maar goed ook, anders zou ik dit lesje nooit integreren. J

Gisteren was mijn ultieme test aangebroken (laat ons hopen! J); ik kreeg mijn eindexamen op een gouden schoteltje aangereikt in de vorm van 3 uren filerijden. Halleluia!! Gelukkig weten we zulke zaken nooit op voorhand. Daardoor bleef mijn vastberadenheid om met grote onderscheiding te slagen voor dit examen behoorlijk lang ongeschonden. J

Ik werd die avond in Brussel verwacht voor een verjaardagsfeestje. Gewapend met mijn lievelingsmuziek, luistermateriaal van mijn grote teachers en voldoende water om 3 dagen te kunnen overleven in mijn auto, voelde ik me onoverwinnelijk! J

Na anderhalf uur waren mijn doordachte wapens echter niet meer zo boeiend en begon mijn enthousiasme met rasse schreden te dalen. De tijd was meer dan rijp om de fun-bazooka boven te halen!

Ik zie het als een gigantisch voordeel dat ik me meestal niet bewust ben van mijn leeftijd en me doorgaans weinig aantrek van wat mensen van me zouden kunnen denken. Die combinatie schept namelijk onnoemelijk veel mogelijkheden. J  

Eén van die mogelijkheden bestond uit de feestversiering die op mijn passagierszetel lag te pronken. Terwijl het verkeer volledig stilstond, blies ik één voor één de felgekleurde ballonnen op. De bestuurders van de auto’s rondom mij konden elke afleiding schijnbaar ook goed gebruiken en er werd meer dan één nieuwe glimlach geboren. J

Wat begonnen was als een privé-feestje in mijn eigen auto, mondde uit in een echt ‘file-feestje’. De eerste ballon die ‘mijn pand’ verliet, vond eerder toevallig een nieuwe eigenaar; toen een vrouw op de autostrook naast mij oogcontact met me maakte, vroeg ik haar al gebarend of ze een ballon wilde. Ze reageerde meteen enthousiast en zo ontstond het eerste ‘netbalspelletje met een ballon’.  (Het is moeilijker dan je zou denken om een ballon van de ene auto in de andere te krijgen zonder dat één chauffeur zijn auto verlaat - try it out! J ) Hilariteit alom…en niet enkel bij mij! J

De rest van de tijd heb ik doorgebracht met het doorgeven en uitdelen van ballonnen. Ik ben uiteindelijk op verschillende raampjes gaan kloppen en werd telkens heel warm onthaald. J Ik had leuke gesprekjes met onbekenden en concludeerde dat er in elke volwassene zonder enige twijfel een groot kind schuilt! J

Hoewel ik nog steeds de fiets verkies boven de auto, hebben files voor mij een geheel nieuwe dimensie gekregen. Wat mij betreft, zou naast een EHBO-kit ook een FUN-kit verplicht aanwezig moeten zijn in elke auto. Wedden dat er veel minder chagrijn de wereld zal worden ingestuurd onderweg? J

Love is really all around! :-)

Eén van mijn favoriete marktkramers staat vandaag 25 jaar op dezelfde plaats in Mechelen. Hij vertelde het me vorige week langs zijn neus weg. De man is rond de 80 jaar en hardhorend, dus ‘langs zijn neus’ weg omvatte heel wat ‘wablieftjes’ J.  Hoewel ik hem niet altijd kan verstaan, ben ik grote fan van deze man. Hij staat daar week na week met de meest brede glimlach en behandelt zijn zelf geteelde groenten alsof het zijn eigen kinderen zijn. Redenen genoeg dus om hem te vieren  vandaag!  

De bakkerin bij wie ik een taartje voor hem kocht, deed haar uiterste best om er een pareltje van te maken, met kaarsjes en vuurwerk erbij. De buurman-marktkramer verzon een hilarisch tafereeltje om het taartje te zegenen en de buurvrouw-marktkramer leende me haar aansteker om het feestje in te zetten. De voorpret onder ons viertjes alleen al was dolle pret.

Aangekomen aan het ‘feestkraam’, zongen de 3 andere klanten en ik een verjaardagsliedje. De man was zichtbaar ontroerd. Ik genoot van het kleine gebaar waar 7 verschillende mensen hun persoonlijke touch aan gegeven hadden.

En toen viel mijn oog op de achterkant van het kraam. Daar stonden flessen drank, bloemen en nog een taart… Ik had dus verschillende voorgangers die opgestaan waren met hetzelfde plannetje en het was nog maar 9.00u in de ochtend. Het daagde me weer; mensen zitten letterlijk boordevol goede intenties!  J

Toen ik met deze heerlijke gedachte mijn ronde verder zette, werd mijn aandacht getrokken door meer van dat: de oude man die zijn vrouw ondersteunde omdat zij moeite moest doen om te stappen… een heerlijk staaltje onvoorwaardelijke liefde. De jongen die half lopend het zebrapad overstak om de auto’s zo min mogelijk te laten wachten… prachtige goede daad. De vrouw in het postkantoor die geduldig 3 keer hetzelfde uitlegde aan een man die weinig Nederlands verstond… menslievendheid ten top. Het meisje dat iets van de grond raapte voor de vrouw die zich moeilijk kon bukken… mooi staaltje altruïsme.  De man voor mij in de bakker die extra vroeg was opgestaan om zijn kinderen te verrassen met donuts… vaderliefde op zijn best. De kerel die me tegenhield aan het rode licht toen ik met een overenthousiaste vaart kwam aangesneld… een ware levensredder! J

Zwaar beladen thuisgekomen, nam ik uitzonderlijk de lift naar mijn 'home sweet home' op de vierde verdieping. Doordrongen van mijn liefdevolle gedachtengoed, heb ik de lift stante pede weer naar de benedenverdieping gestuurd... opdat mijn medebewoners bij hun thuiskomst meteen de lift zouden kunnen nemen naar hun eigen verdieping. En wat, dacht ik zo bij mezelf, als de volgende gebruiker van de lift mijn bovenbuurvrouw is die op de vijfde verdieping wenst te vertrekken? Tja... je kan nu eenmaal niet voor iedereen goed doen zeker? I'll take that risk! JJ

De betovering van een glimlach

Op de kop een jaar geleden, vond ik rozenblaadjes in mijn brievenbus en een klein kaartje waarop geschreven stond; “You are truly amazing!”.  Ik heb nooit geweten wie de boodschapper was, maar hij/zij heeft mij wel geïnspireerd. De impact van dit kleine, pure gebaar, was groot. De boodschap en het mysterie dat errond hing, hebben mijn geest enkele dagen (zeem)zoet gehouden.

Sindsdien schrijf ik af en toe een liefdevol kaartje voor een onbekende en steek ik het in een willekeurige brievenbus. Anoniem. Ik fantaseer dan wie het zal ontvangen en wat het effect zal zijn. Zal de ontvanger een gokje doen over de boodschapper en een liefdevolle stap zetten in zijn/haar richting? Zal iemand het op de kast zetten en er af en toe nog eens naar kijken? Zal iemand zich heel eventjes bijzonder voelen? Het maakt niet uit wat het effect is, ik weet dat er minstens een glimlach zal verschijnen op het gelaat van de ontvanger. En daar doe ik het voor!

Ik maak er al jarenlang een sport van om te glimlachen naar mensen, het is ondertussen een tweede natuur geworden. Het geeft me een heerlijk gevoel van éénheid om voor enkele seconden te connecteren met onbekenden die mijn pad kruisen. Daar bovenop weet ik dat het mensen even uit hun gedachten haalt, wanneer een vreemde naar hen glimlacht. Ze kruipen uit hun geest en springen in hun hart.

Hoe groot de impact van een glimlach kan zijn, ontdekte ik enkele maanden geleden in de plaatselijke supermarkt. Een onbekende man benaderde mij en sprak me aan. Hij vertelde me dat hij een week daarvoor in de buurt was komen wonen en dat hij mij ondertussen al drie keer had zien voorbij fietsen. Drie keer had hij mij zien glimlachen en hij kwam me persoonlijk vertellen hoe fijn hij dat vond. Hij voelde zich meteen al een beetje thuis in deze nieuwe stad.

Zo zie je maar dat een klein gebaar, dat geen enkele moeite kost, voor iemand veel kan betekenen. Elke glimlach staat voor mij gelijk aan het gooien van een steentje in het water; het steentje verdwijnt al snel onder water, maar de kringen die gevormd worden, kunnen ver reiken. En hetzelfde geldt voor een complimentje, een lieve sms of een hartverwarmend mailtje… Geef mensen een pluim en ze krijgen vleugels!

Met dit in gedachten, ben ik blij dat het vandaag Valentijn is! Niet persé omdat Cupido in het land is, maar des te meer omdat mensen in mijn perceptie over het algemeen wat vrolijker zijn dan anders.

Dus vandaag ga ik naar buiten, puur om te genieten van de extra liefde die her en der in de lucht hangt. Ik ga gedecideerd voor die ene extra glimlach die voor iemand een wereld van verschil kan betekenen!

Happy Valen-smile-day …