Azuurblauw, zo zag de lucht eruit. De zon stond hoog aan de
hemel te pronken en er viel geen wolkje te bespeuren. Alle dieren in het Grote
Sprookjesbos waren goed gemutst vandaag. Bijna allemaal…
Mieke Mus zat met gebogen hoofdje aan de rand van de rivier.
Een traan gleed over haar vogelwangen en spatte als een kristal uit elkaar op
de grond. Ze ging helemaal op in haar
gedachten en merkte niet dat Meneer Adelaar naast haar was komen zitten. Hij
staarde glimlachend naar het water dat zich al dansend een weggetje baande doorheen
de rivier.
“Volgens mij is er voldoende water in
de rivier.” zei meneer Adelaar na een poosje. Mieke Mus keek op en fronste haar
vogelkopje. Meneer Adelaar keek haar met vriendelijke ogen aan en zei
vervolgens: “Ik denk niet dat de rivier
van jou extra tranen verwacht om haar bedding te vullen.” Mieke Mus zuchtte. “Ik kan het niet helpen,
meneer Adelaar, ik voel me verdrietig vandaag. Ik heb ruzie gemaakt met Elly..."
“Wil je er graag over praten? Ik heb
twee oren om naar je te luisteren.” antwoordde meneer Adelaar. Opnieuw zuchtte Mieke Mus. “Het was iets
stom. Elly Eekhoorn had een probleem, ik heb haar raad gegeven en dat is
verkeerd uitgedraaid. Nu is ze boos op mij, terwijl ik het zo goed bedoelde!” "Mmmm…” antwoordde Meneer Adelaar vriendelijk. Het bleef een tijdje stil.
"Ik kon toch niet weten dat mijn raad verkeerd zou uitdraaien? Dat is toch niet mijn schuld? Elly zou beter wat dankbaar zijn! ” jammerde Mieke Mus. Weer bleef het stil.
Meneer Adelaar tuurde nog steeds naar het water.
Na enkele minuten opende meneer
Adelaar zijn snavel weer: “Toen ik nog
heel klein was, stond ik op een dag aan
de oever van deze rivier, precies daar waar jij nu zit. Ik wilde heel graag aan
de overkant geraken, maar ik geloofde dat mijn vleugels nog niet sterk genoeg
waren om te vliegen. Ik stond hier net zo beteuterd als jij. Op
zeker moment dook er een vis op uit het water. Deze vroeg me waarom ik zo sip
was en ik vertelde hem mijn probleem. Hij zei me dat ik gewoon in het water
moest springen en naar de overkant moest zwemmen. Hij vertelde me dat zwemmen
heel gemakkelijk is en dat ik het gewoon eens moest proberen. Hij deed het
immers elke dag. Ik deed wat hij zei en sprong in het water… Nou, dat ging helemaal fout. Ik proestte het
uit en verdronk bijna. Gelukkig kon ik me net op tijd vastgrijpen aan een tak
en kon ik mezelf weer op het droge brengen. De vis was reeds lang verdwenen en
ik bleef achter met een nat verenpak. Eén ding had ik geleerd; zwemmen was geen
optie voor mij! Toen passeerde er langs de overkant een
haas. Ook die vroeg me waarom ik zo droevig was. Hij gaf me de raad om een
aanloop te nemen en gewoon over de rivier te springen. Hij verzekerde me dat
het heel eenvoudig was, hij deed het immers elke dag. Ik aarzelde even, maar
hij klonk zo overtuigend. Toen nam ik een grote aanloop. Ik duwde me af aan de
kant en sprong. Ik besefte toen nog niet dat adelaars niet gemaakt zijn om
grote sprongen te maken. Ik landde bijgevolg in het midden van de rivier.”
“Oh neen..” reageerde Mieke Mus. “En
je kon niet zwemmen! Wat gebeurde er toen?”“Ik zakte stilletjes naar de bodem en dacht dat dit het einde zou zijn. Toen voelde ik plots dat iemand me naar de kant bracht. Die ‘iemand’ was Ralf de Reuzenschildpad. Hij hielp me op het droge en luisterde in stilte naar mijn verhaal. Na afloop vertelde hij me niet wat ik moest doen. Hij gaf me geen oplossing voor mijn probleem, hij stelde me enkel en alleen deze vraag: 'Wat geloof jij dat je kan doen om aan de overkant te geraken?’ “
“En? En? En? Wat gebeurde er toen? “ vroeg Mieke Mus nieuwsgierig.
Meneer Adelaar glimlachte. “Ik ben die
dag niet naar de overkant van de rivier gegaan. Ik ben naar huis gewandeld en
heb eens diep nagedacht over de vraag. Of beter; over het antwoord. Ik wist dat
ik vleugels had gekregen om een bijzondere reden. Ik was alleen nog niet
overtuigd dat ze me over de rivier zouden brengen. De dagen nadien ben ik gaan
oefenen om mijn vleugels te gebruiken. Elke dag een beetje meer en een beetje
verder. Na zeven dagen wist ik zeker dat ik de overkant van de rivier zou
kunnen halen.” Meneer Adelaar glimlachte en zweeg.
“En? En? En?” vroeg Mieke Mus ongeduldig. “Ben je aan de
overkant geraakt?”
“Absoluut! Meer dan één keer zelfs! Het
was de mooiste dag die ik ooit beleefd had. Niet zozeer omdat ik aan de
overkant van de rivier geraakt was, al was dat natuurlijk ook heel bijzonder! Meer
dan dat was ik zo blij omdat ik op mezelf vertrouwd had. En dat was het mooiste
geschenk dat ik mezelf kon geven.”
“Wauw… dat is mooi, ik ben blij voor
jou, meneer Adelaar. Maar dat lost mijn ruzie met Elly nog niet op…”
Meneer Adelaar draaide zijn reusachtig
hoofd in de richting van Mieke Mus en legde zijn adelaarsvleugel om haar
schoudertjes. “Van zodra je ontdekt dat
Elly jou eigenlijk een geschenk gegeven heeft in de vorm van een wijs lesje,
zal je niet kunnen wachten om de ruzie bij te leggen. Bovendien heeft Elly van jou ook
een geschenk gekregen, maar dat is aan haar om te ontdekken.”
Mieke Mus glimlachte en gaf meneer
Adelaar een zoen. “Ik denk dat ik nog iets te doen heb, meneer
Adelaar…” zei ze terwijl ze rechtstond. Meneer Adelaar schonk haar nog een bemoedigende knipoog.
Alle dieren in het Grote Sprookjesbos
waren goed gemutst vandaag... tenminste aan het einde van de dag! ;-)
