Als
ex-leerkracht vind ik het heerlijk om leerkrachten te inspireren op een
pedagogische studiedag. Vandaag was het weer zover. Zuiver genieten is dat voor mij.
Bij het begin van zo’n workshop, stel ik me altijd eventjes kort voor. Ik hoor mezelf dan met enige ernst vertellen wat mijn naam is en wat ik zoal doe in het dagelijks leven. Meteen daarna voel ik dan een innerlijke glimlach verschijnen… omdat ik op dat moment slechts enkele facetjes van mezelf voorstel. De 'ernstige facetjes'.
Wie ik écht ben is een heel andere zaak. Wie ik ben verandert trouwens alle dagen. Er is slechts één constante in wie ik kies te zijn;
een kind in een grote-mensen-pak. J
Het is precies dat kind dat er geen moeite mee heeft om gelukkig te zijn. En om die reden kruip ik er vaak volledig in.
Zo kleven er bijvoorbeeld lichtgevende sterren aan het plafond van mijn slaapkamer en hangt er een klamboe rond mijn bed. Ik blaas ballonnen op zonder reden, behalve dan dat ik ze leuk vind om naar te kijken en ik schrijf geregeld een leuke boodschap aan mezelf in lippenstift op de spiegel.J
Ik neem wel eens enkele plastieken eendjes mee in bad en durf dat zelfs schaamteloos neerpennen in een blog. J
Soort zoekt soort zegt men…en dus heb ik ook een aantal vrienden van dezelfde slag. Er zijn er met wie ik sneeuwballengevechten kan houden en er zijn er anderen met wie ik eindeloos kan fantaseren over een nachtelijk ritje in een ruimteschip. Er zijn er met wie ik urenlang gezelschapsspelletjes kan spelen en anderen die hilarische brieven in mijn brievenbus deponeren.
En alsof dat nog niet voldoende is, kan ik mijn (kinder)ei helemaal kwijt tijdens het coachen van mijn kleine cliëntjes. Ik mag rollenspelen met hen spelen, fantasierijke tekeningen maken, met handpoppen werken, de playmobil bovenhalen, verhalen verzinnen, zeepbellen blazen… en dat allemaal binnen het kader ‘persoonlijke ontwikkeling’. Er valt dus zélfs nog iets te leren uit al deze ‘spielerei’! J
En af en toe, héél af en toe… lijkt zo’n
spelletje een beetje uit de hand te lopen. J Zoals vanavond, toen ik zwaar geladen thuiskwam
en struikelde over één van mijn zelf opgeblazen ballonnen. Ik beken: op het moment dat
mijn knieën de harde ondergrond raakten, weerklonk een duidelijke vloek! Bij het begin van zo’n workshop, stel ik me altijd eventjes kort voor. Ik hoor mezelf dan met enige ernst vertellen wat mijn naam is en wat ik zoal doe in het dagelijks leven. Meteen daarna voel ik dan een innerlijke glimlach verschijnen… omdat ik op dat moment slechts enkele facetjes van mezelf voorstel. De 'ernstige facetjes'.
Wie ik écht ben is een heel andere zaak. Wie ik ben verandert trouwens alle dagen. Er is slechts één constante in wie ik kies te zijn;
een kind in een grote-mensen-pak. J
Het is precies dat kind dat er geen moeite mee heeft om gelukkig te zijn. En om die reden kruip ik er vaak volledig in.
Zo kleven er bijvoorbeeld lichtgevende sterren aan het plafond van mijn slaapkamer en hangt er een klamboe rond mijn bed. Ik blaas ballonnen op zonder reden, behalve dan dat ik ze leuk vind om naar te kijken en ik schrijf geregeld een leuke boodschap aan mezelf in lippenstift op de spiegel.J
Ik neem wel eens enkele plastieken eendjes mee in bad en durf dat zelfs schaamteloos neerpennen in een blog. J
Soort zoekt soort zegt men…en dus heb ik ook een aantal vrienden van dezelfde slag. Er zijn er met wie ik sneeuwballengevechten kan houden en er zijn er anderen met wie ik eindeloos kan fantaseren over een nachtelijk ritje in een ruimteschip. Er zijn er met wie ik urenlang gezelschapsspelletjes kan spelen en anderen die hilarische brieven in mijn brievenbus deponeren.
En alsof dat nog niet voldoende is, kan ik mijn (kinder)ei helemaal kwijt tijdens het coachen van mijn kleine cliëntjes. Ik mag rollenspelen met hen spelen, fantasierijke tekeningen maken, met handpoppen werken, de playmobil bovenhalen, verhalen verzinnen, zeepbellen blazen… en dat allemaal binnen het kader ‘persoonlijke ontwikkeling’. Er valt dus zélfs nog iets te leren uit al deze ‘spielerei’! J
Tot ik plots…vanop de grond… een oorbel onder de kast zag liggen.
Dé oorbel die ik enkele weken geleden was verloren en ten dode had opgeschreven. En dat allemaal dankzij dé ballonnen waarover ik vandaag nog gesproken had tijdens de pedagogische studiedag. J
Dus zelfs met twee lichtblauwe knieën ben ik een dankbare vrouw!
Of beter gezegd; een dankbaar kind dat de rol van volwassene speelt.J
